Een tijdelijk dak

Ooit was er een beweging in Nederland van mensen die geen kerk wilden zijn, maar wel een geloofsgemeenschap. De zogenaamde “Basisgemeente”. Wat heeft het geloof – welk geloof dan ook – te maken met wonen? Je voelt je veilig op een plek, bij mensen, in een huis. Je bloeit open, je kunt jezelf zijn, je bent er als vanzelfsprekend ook voor anderen, eigenlijk zonder veel moeite te doen. Het gaat goed met je. Je gelooft in vrijheid, in vrede, je gelooft dat het kàn, ook al is het er nog niet.

Frans en Anita zijn van die tijd, van de basisgemeente. Ze ontmoetten elkaar zo’n 40 jaar geleden bij een basisgemeente in Noord Oost Brazilië. Ze beseften toen twee dingen: het eerste was dat ze niet alléén wilden wonen, achter gesloten deuren en ramen. Ze wilden met mensen wonen. Het tweede was dat ze geen ingewikkelde structuren nodig hadden om mensen om zich heen te helpen. Ze beseften dat je kunt helpen met wat je hebt, met wie je bent, met eenvoudige dingen. Ik zag Anita voor het eerst tijdens een Zoom bijeenkomst in Coronatijd. Ze zat met een kindje op schoot te zoomen. Er kwamen mensen binnen, er gingen mensen weg. Anders dan anderen, was Anita volkomen op haar gemak in alle roering. Later hoorde ik dat zij en haar man in een huis wonen met tijdelijke huurders, mensen die een veilige plek nodig hebben in een overgangssituatie, goedkoop. Ja, en soms zijn daar kinderen bij.

“Dit is de huiskamer” zegt Anita, terwijl ze me naar binnen nodigt. “Hier eten we soms samen, hier komen onze bewoners binnenvallen als er iets te bespreken is, kan van alles zijn: gewoon een praatje maken, een afspraak maken, of spanningen en leed delen. Niet altijd, soms willen ze privacy, moeten ze voor zichzelf problemen op een rijtje zetten die hen bezig houden.” We lopen langs de kamers om te kijken. Bij de meeste gaan wie niet naar binnen. Privacy. Drie hoog is er één van de drie kamers leeg. Een ongedocumenteerde man zou komen maar liet toch niets van zich horen – je weet soms niet waarom. Er zijn op die verdieping nog twee kamers, een douche en wc, een simpele kleine keuken met speelse kleuren. Op de tweede verdieping hetzelfde, met een andere lege kamer: een heel smalle. Die is voor noodgevallen en wordt dus niet verhuurd. Beneden de grotere keuken, een kleine tuin, slaapkamer van Frans en Anita. Er is een TV, er zijn boeken, spelletjes, een grote tafel, planten, een zitje, spulletjes. Anita vertelt:

“Een van onze bewoonsters is een Egyptische vrouw, ze is geen vluchteling, maar ze is naar Nederland gekomen omdat haar man naar Nederland was gegaan en hun kindje had. Hier heeft ze hulp gevraagd om haar kind terug te krijgen en de voogdij te regelen. Ze heeft haar kind wel ontmoet maar wacht nu op het besluit van de rechter, het is erg spannend en emotioneel”.

“Er zijn drie keer jongeren geweest, die worden naar ons verwezen door de organisatie Kamers met Aandacht omdat ze geen recht meer hebben op opvang in een pleeggezin. Ze komen dan dus op straat terecht als ze nog geen ander onderdak hebben, en soms nog niet weten wat ze willen. Dat is ook voor ons soms lastig, ze hebben extra aandacht nodig, maar ze maken zich zorgen over teveel controle door regels. Ze zitten nog behoorlijk in de wilde jaren. Dus daarvoor heb ik twee vriendinnen gevraagd om hen te coachen als dat nodig blijkt, ik ga dat niet zelf doen want wij zijn de beheerders en we moeten zorgen dat sfeer in huis goed blijft”.

“Laatst hadden we een inval van de Pandenbrigade, 9 man in de avond, onaangekondigd. We moesten ons allemaal apart identificeren. Het voelde nogal intimiderend moet ik zeggen. We begrijpen dat zij moeten controleren of we geen huisjesmelkers zijn die een pand verbouwen om illegaal teveel seizoenarbeiders te huisvesten in één pand. Het daklozenloket van de gemeente kent ons en steunt ons, maar de brigade wist dat blijkbaar niet. De buren kennen ons ook hoor, en staan er positief tegenover – ja, dat moet ook.”

Anita en Frans wonen vredig, veilig en gelukkig, vinden ze zelf. Ze hebben altijd mensen om zich heen waarmee ze zich verbonden voelen. Ze zijn niet bang voor eventuele problemen, dat hoort erbij. Ze geloven dat dit is wat ze bij kunnen dragen en dat is voor hen een rijkdom waar ze van genieten.

Anita is uitgenodigd om mee te doen aan de mensenrechtendag van het Huis voor de Stad, over wonen. Wil je meer weten? Heb jij ook een verhaal te vertellen uit jouw ervaring? Wil je komen op 14 december om mee te praten? Klik op contact en laat het ons weten via de mail. Wij gaan intussen verder met mensen opzoeken die belangrijke dingen naar voren kunnen brengen. Iedere week komen we met een nieuw verhaal. Doe mee alsjeblieft. Verspreid de blogs in je eigen netwerk, op facebook, instagram, twitter, je wijkkrant.